Anna Podczaszy - zestaw dziewięciu wierszy

fot. Jakub Sęczyk

Zazdrość

Tu rosły bawole serca. Słodkie, milczące, 

ciężkie, mięsiste. Łagodne olbrzymy o spokojnych

oczach i ufnym spojrzeniu. Zazdrościliśmy im

zanurzając w nie zęby. Mamy 

na imię deszczilód, i nie rozumiemy,

czego od nas chcesz?! Mamy się niby stać 

słońcem?!

Jęzor

Wołałaś, to przyszliśmy,

mówią deszczilód, choć my z innej 

bajki. I wpierw myśleliśmy, że nic tu 

przecież po nas, ale tam już się nie da żyć!

Przez ciebie tak się porobiło, przez

twój długi jęzor, po coś tyle paplała? 

Milczenie

A co miałam robić, może być

milczącym bawolim sercem

i czekać na cud?

Was niby wołałam?

Kamyki 

Przy wygrzebywaniu kamyków

deszczilód myślą, 

że są moim sprzymierzeńcem. 

Prawda, że ładnie opłukałem? Podlizują się 

jeden z drugim z nadzieją na pochwałę!

Ładnie, ładnie! Lepiej powiedz kumplowi, 

że w połowie maja to już najwyższa pora,

by się ustatkować, a nie, jak gamoń, 

czynić szkody w pomidorach.

Wiatr 

W zasadzie nie wiem, po co

te kamyki zbieram.

Przydadzą się, judzą deszczilód,

może, na przykład, rzucisz nimi w twarz,

pomożemy ci z wiatrem.

Ale zbieram wytrwale, z chłopską

zawziętością, która szemra w mojej

krwi jak zawieja i zamieć.

I gdy tak zbieram, i zbieram,

czuję, że mnie coś zaraz nagle oszołomi,

jakiś słodki, kuszący zapach, i proszę – 

jest! Piękny, czerwony, pulsują w nim żyłki.

Rzecz

I pulsują, i pulsują, ale ja

nadal nie wierzę, 

że to może być jednak drogocenna rzecz.

Mimo to odkładam ją do wiaderka,

a deszczilód od razu chcą tam wetknąć 

łeb. Paszoł won!* Wołam. Mało wam było

bawolich serc?!

__________

* Get the fuck outta here! - tłum. dla jakichś pokoleń

E

Siedzę w wiaderku i się trzęsę,

zwłaszcza gdy mnie trącha

brudnym paluchem i pyta, 

idiotka, e, żyjesz jeszcze?

Rola

Zaraz, zaraz, krzyczę, coś tu strasznie

nie gra! Doszło do nieporozumienia, koszmarnej

zamiany ról! Deszczilód zacięcie milczą, nie ułatwiając.

Więc się nachylam nad zręb

wiadra i wołam do wnętrza: Kim jesteś?

Kim jesteś? Odpowiada wnętrze, bo co 

ma niby gadać? Może się spodziewałeś,

czytelniku, mądrości?

Czytelnik:

Nie, ale może się okaże, kto tu kogo.