Agata Gołąbek-Polus - zestaw sześciu wierszy

Pestki

to czego nie da się wypowiedzieć

zawisło w powietrzu

obok wisiał Jezus na krzyżu

ale nikt nie pytał 

czy może mu jeszcze pomóc

złapaliśmy się za ręce

wytrącając sobie pistolety

olać modlitwy porządnych domów

strzelajmy do siebie

z procy na pestki

niech wygra ten kto zbierze ich więcej 

całe stosy wiśniowych pestek

po naszej prawicy

sad jest po dziadku

zaoszczędzimy na nabojach

Rano wykipiało mleko

tego dnia kiedy wykipiało mleko

odwróciliśmy się do siebie plecami

mleczna pianka zalała nasze buty

i twoją walizkę

spakowałeś do niej 

ulubioną koszulkę

i cień który już dawno

przestał pasować do ciała

tego dnia kiedy wykipiało mleko

znalazłam pod dywanem 

całe miasto podziemne 

plątaninę nieznanych uliczek

zgubiłam się w tym gąszczu 

wyszukując twoich śladów 

odciśniętych w mlecznej piance

jak tropy rannego zwierzęcia 

Noc

dźwięk telefonu zawzięcie świdrował w dłoni

nie trzeba było nawet zerkać na ekran

noc to słaba pora na rozmowy

chyba że jesteś nastoletnim 

zakochanym chłopakiem 

w innym przypadku

śrubki guziki kości

wróżą to samo

przykro mi

Zupa

w zasadzie to nie mam już imienia

mam za to zmielone resztki galaktyk

którymi doprawiam zupę

gotuję ją w dużym kociołku 

na małym ogniu

tak mnie uczono 

że musi pyrkać

wtedy jest dobrze i stabilnie

zupa pyrka na gazie

niemal mistycznie

czuję się jak alchemik gdy

dorzucam do niej 

marchew na zdrowie

makaron na sytość

i zęby świętych na 

wszelki wypadek

Rury

patrzymy na siebie 

w milczeniu

czasem nie trzeba nic

mówić

oboje dobrze wiemy

że ta cisza 

nie potrwa długo

od tygodnia

ktoś kaszle pod podłogą

udajemy

że to tylko 

stare rury