Tomasz Dalasiński - zestaw pięciu wierszy

Ziemniaki

Umarł Leszek, kolega, monter wentylacji, po godzinach disc jockey

w osiedlowym klubie. A przecież nie dalej jak dwa tygodnie temu

spotkałem go przypadkiem w sklepie na warzywach,

gdy kupował ziemniaki, w ogóle nie wiedząc, ile mu ich naprawdę

potrzeba na obiad – i chyba właśnie takiego, z siatkami pełnymi

ziemniaków w obu rękach, wpatrzonego we mnie, jakby bez słowa pytał:

„Myślisz, że tyle starczy?”, będę miał go w pamięci

aż do końca życia.

W cieple lipca

Czytam w gazecie, że ostatniej zimy

w pustostanie przy Reja przy minus dwudziestu

zamarzł w nocy bezdomny.

W chwili śmierci

miał dokładnie tyle lat, ile ja mam teraz, kiedy

w cieple lipca próbuję napisać o nim wiersz.

I chociaż

sam nigdy naprawdę porządnie nie zmarzłem,

wyobrażam sobie.

Dłoń

Domy, kalekie domy, ciemnem

krzyczące okna, ulice całe w gruzach, chodniki

pełne ciał, które, jedząc śniadanie, oglądam w migawce

z nocnej parady rakiet w Izium i Charkowie. Kładę kciuk na czerwonym

przycisku pilota, chcę to wszystko wyłączyć, wyjść

z tego wszystkiego, i wtedy, w środku ekranu, ta męska

lub kobieca, w połowie wystająca z foliowego worka

dłoń, którą jeszcze wczoraj

ktoś może trzymał nóż, odkrawał z bochna kromkę, wkładał

do ust chleb.

Paznokcie i włosy

Pół nocy

w płaczu córki. A potem

taka cisza, że słyszę, jak mi rosną

paznokcie i włosy.

Bóg, może on

Dziadek przywleka z pola poranioną kurę.

„Lisica”, mówi bez chwili wahania, pokazując palcem

ślady po ugryzieniach i ciesząc się przy tym,

że wyratował od śmierci matkę kilku kurcząt.

Potem kładzie ją w kuchni pod nagrzanym piecem

i głaszcze jak cudownie odzyskane dziecko, a ja

patrzę to na tę kurę, to na uśmiech dziadka

i wyobrażam sobie, jak w tej samej chwili

lisica wraca do jamy, nie przynosząc w pysku

niczego, czym by mogła nakarmić swoje młode,

i nie wiem, naprawdę nie wiem, czy gdziekolwiek w świecie

jest ktoś, kto by potrafił zgodzić jedno z drugim. Bóg,

może on.