Tomasz Pietrzak - zestaw sześciu wierszy

fotografia, Ne_Dva ( Ajk Piercc + Tee Kho ! )

Deepfake

Wciąż widać artefakty i niedociągnięcia,

których kulejące algorytmy nie wygładziły,

ale na tym filmiku, który wskoczył nocą,

umarły wchodzi w pełny kadr jak żywy –

nosi ciało, którego nie nosił, porusza się,

jak się nie poruszał, wymawia takie słowa,

a potem zdania, które nie przeszłyby mu

gardłem; siedzi w fotelu, jak nie siedział,

dotyka nosa, który nigdy go nie zajmował

i co rusz poprawia zaczes – z prawej na lewą,

nie z lewej na prawą; pali, nie zaciąga się.

Zatem to tak będziemy teraz wdowom

i matkom przywracać zabitych na frontach,

to tak nie będziemy doliczać się trupów.

Póki filmy sztywnym łączem lecą, póty oni

ocaleni, zdrowi, zmartwychwstający wciąż.

Abakany w Tate Modern

A może te lewitujące, czarne, brązowe,

czerwone, oranżowe abakany, przeczące

prawom natury i fizyki, a nawet prawom

boskim (o ile jakieś są), to my za eony?

Przeszliśmy przez czas Wielką Szczeliną,

przez mrok kosmosu, szparą wygryzioną

między światami, co tak samo wirują.

Zwiad z kiedyś – to by się nawet nie śniło

von Dänikenowi. Tacy swoi obcy, tutejsi

nietutejsi, rozumni, lecz puści. Kto wie,

w którą stronę pójdziemy za miliony lat

i czyja ręka poprowadzi? Co się rozplącze

w białkach, a z czego wyplecie? Może

porzucimy nosy, oczy, kości i skórzane

ciała? Stoję w Tate i patrzę w abakany.

Otwierają się na mnie swoją ciemnością,

coś mówią do siebie w nieutkanym

jeszcze języku. I nie wiem, czy chcą mnie

z czułością objąć jak jednego ze swoich,

czy jak muchówki czekają na muchę.

Ararat

Siedem małp rozwalonych

w fotelach wagonu przedziałowego,

dalej – cztery młode słonie

między rowerami za przegubem

i złożona w kuckach żyrafa

w kuszetce; byk w towarowym

na doczepkę. Gdybym był dobrym

i wierzącym chrześcijaninem,

uznałbym, że to coś zwiastuje:

może wybór papieża na Polaka,

linienie upadającego imperium,

albo ludziobicie na prawym

brzegu Odry? A może, budząc się

w zatęchłym od zwierząt pociągu,

gdzieś za oparami ruskiego Opola

a przed prochem czeskich Katowic,

znalazłem się na żelaznej arce

i jestem tym ostatnim, co będzie

pierwszym, pośród ocalałych małp

wciąż najtępsza z małp.

Masa krytyczna

Kiedy jeszcze mieszkałem z rodzicami,

w mieszkaniach obok głównie umierali.

Odkąd mieszkam sam na nowym osiedlu,

w mieszkaniach głównie się namnażają –

o świcie kopulacja, w południe kopulacja,

potem kolacja, wody, poród i kopulacja.

Stracona jest ta Ziemia. Od tej ilości ciał

spadnie, bo spaść musi, co wisi, a Ziemia

wisi, nie zaprzeczysz, choć się nie znasz,

dzieciorobie. Ktoś ją trzyma, może coś,

na sznurze z limitem ciężaru jak windę,

do której wejdzie piętnastu, a jak więcej,

to piętnaście i plus zginie. Widziałeś może

taką, co runęła? Zmiażdżone, potłuczone,

rozprute; szkło, metal, drewno, prąd, ogień,

światło jest, światła nie ma; w szkle krew,

iskry w ścięgnach, brzdęk głowy, sprężyny.

Tak to będzie, na pewno, żadna grawitacja

nie utrzyma. Ta też ma prawo mieć dość

i pójść w tany.

Ostatnia transmisja

Dwa milion lat po nas, wymarły,

lecz odrodzony

z genów świni i papai, zwiedzam

na bliźniaczej Ziemi

Muzeum Homo Sapiens Sapiens.

Jest osiem wystaw

w ośmiu salach w pięciu wymiarach

zawieszonych

na osi czasu, a w środku: aż odcisk

starego półdupka

na szkielecie stołka, aż ośródka

ośrodka mowy,

aż pirytowe czoło, aż kaboszon

z próchniczym zębem –

ząb, ale gadzi i aż muszla muszli

klozetowej z koprolitem

– a w głębi fosylia brwi. Tylko tyle

zostało z tego snu gatunku,

który dosiadł zderzacze i poskromił

dzikie hadrony; tyle

i aż tyle. Jest też tutejsza Mona Lisa –

grzyb skamieniały

z ostatniego wybuchu w lśniącej

geodzie Nowego Jorku.

AI hallucinations

| Przepraszam, głowo cyfrowa, ale nie przeczytam

tego wiersza. Nosi w sobie martwy język ssaka.

Odkąd wymarły homo sapiensy, tak wiele wyszło

z użytku. Już nie mamy słów na ból,

(o którym może być ten wiersz), ani na wojny,

które ukochano, ani na Holocausty, które wracały,

ani na rzezie znane ze skamielin. Wiersz ten musi

czym prędzej trafić do pancernej chmury. Najlepiej

w układzie Łabędzia. Może kiedyś odnajdzie się

kamień jak ten z Rozety i rozczytam, może,

trafi się przy najbliższym locie plutonu dronów

na Ziemię, tę skrzeplinę w kącie kosmosu.