Łukasz Woźniak - zestaw pięciu wierszy

Ja jestem chore,

pali mi się regres, las na mojej łydce wygląda kosmicznie,

lepiej wypij prędzej, kawał szkła jak wiśnie - soczyste,

i tylko rozbrykany przychód usiadł na murku, wyłaź

mięśniu, blednie serce, zjadam zeszłoroczne liście.

Jest tam żądło

kreśli zwid dmie fabryka.

Plącze się słowo ze szpiku

zarosły klucze do bram.

Śnienie

pachnie ściółką twojej troski

dusi puls gąsienic. Miarowy takt oskubane kieszenie

pola wichru na urban design. I gdy podajemy sobie wodę

balkony mają złodziejskie sztuczki

jeleń gruchota świt.

Stąd do pętli pokraczny nóż

cięcie brzuch cięcie mórz. Mam farbki

zaślinię ci pokaźny śrut oby

drut jak szydełko cielska. A kwiaty mam witryny zaglądasz

do miękkiej wiosny

nawet zębatka się kurzy.

Porastamy pochodem miasta śpiewamy

galeriom i cmentarzom.

Długie palce sięgają po masło

w jelicie jest zażycie. Krwio

roztropna pamięć

zęba dymna świeca.

Ściany mają chropowatość,

z którą gadam jak z kościołem albo lampą,

nie to, że język święci i jest jak pumeks

puszczony wolno - skóro w miejscach

wydobyć.

Chcesz mnie ubrać w ładne,

kiedy oddziczały tlen poddusza niewinność.

To nie jest bierny klej,

to kula masowej harówy,

otwarte kokony, zawzięta pleśń.

I da się w tym śpiewać, tańczyć.

Ostatnie posty