Paweł Nowakowski - zestaw pięciu wierszy

kamm, MidJourney_bio_cyber_3D_model_eating_light_strings

kaldera

w sumie to wiele ułatwia: wodami zalewam wielkie pojęcia, wszystko ma natychmiast

zostać ujawnione i takie już pozostać.

pył wulkaniczny i czarny piasek, liczone paznokcie w miejsca usypane solą,

gdy trzymamy się z dala od regulacji i losowych drzemek.

ostatni wschód zastaje nas na przystanku, występuje tu pod innym imieniem: zza szyby,

na grzbiecie, wracam do pestek, z cypelka dobiega oklask dla lokalnego momentu przejścia.

w każdym z nas żyje świat, który splata się z innymi

mówisz do siebie tak, by słyszeli zmarli, wybijali róg z zimy –

by wełną do góry wstępowali w kożuch.

czarne pstrągi

łapiemy kontekst: chorobę rdzy, która jak martwe drzewo daje życie

innym gatunkom, słyszymy raban w koronie – głos, który zalesia i głos, który wycina.

mówisz: tutaj kiedyś coś płynęło, w wolne dni do domu gonią płaty, czarna gruszka

obumiera jak dom nauczyciela naprzeciwko cmentarza.

przed zbliżającym się zawałem uchodzimy z szybu, mówisz: tak, chcę czegoś innego:

dwujęzycznych tablic, kurhanów czytelnych w terenie, sztolni i łowiska

(zdjęć wywołanych i niezawieszonych).

czym jest współistnienie wierzeń tradycyjnych i wnoszonych

górą posągu, interpretacją widoczną w pionie, czarną maścią zastępów,

uśpioną rozpoznawczą rysą.

limbo

przelotne tąpnięcie prosto z wydobycia, liść koniczyny w przekroju i pąki

na taśmie – opublikuj, że leszczyna jak żyła galeny jest ziarnem, które gubi meszek –

że huta szkła to inaczej kraniec, że płyniesz sam na tej krze, a stan ostatecznego

wykluczenia z jedności to dogmat dla podskórnej dawki.

kolejka samochodów przy stacji to ostatnia szansa, weselna stajnia lub globalna tryzna –

gdzie gwasz woła pod żerdź, przebiega przez styk, nuży przeddzień.