top of page

Paweł Nowakowski - zestaw trzech wierszy




Grochowe łąki


Tak bardzo żyjesz życiem tego miejsca, materiał tylko wykonuje pracę,

dzięki temu osiągasz niesamowity wynik, mimo oczywistych braków jak portret 

w malignie, jeden ze zwiastunów letniego czasu, odskoczni w repetycjach.


Musimy przyjąć inną strategię i to powinien być prawdziwy priorytet,

świadomość, że istnieje jakiś element stały, trudny, choć wiecznie ożywiony,

pomaga przetrwać moment narodzin, jedyne jak dotąd wydarzenie z życia.


Glina jest ojcem kołatek, trzymana w odwodzie, oddychająca, by tylko być

obecną, dlatego nie może być rozdmuchana, jak przydział zamknięty w czasie

wyznaczonym w trosce: o fakturę, część racji i tego, co nas nie odstępuje, za karę.


To silniejsze ode mnie, staję się niczym albo pelikanem, dawałem sobie parę lat,

właściwie to mniej, a jednak wciąż zaskakuje, w dobrych rękach zostawiam gobelin,

na krok od stołpy, przystrzyżonej na pazia, w dolinie kolonii, od zera do zera, o tak.


To prawdziwa cena, szalony pomysł, sekretem są wtopy, a może szczyt wszystkiego, 

trudno za tym nadążyć, ograniczamy odpad, trwa to całe wieki i jest bez szału, na szczęście

dosyć chaotycznie, zbaczamy z koncepcji, bo aż tak wiele nas ominęło, bez ogródek.



Trzy, dwa, jeden


Wydajesz się bardzo przejęty, biegasz jak poparzony i to nie przytyk,

bo właśnie mija pięć tygodni odkąd ubiegałeś się o miejsce przy słoju,

dawanie wiary pod progiem i przez, byle nie pisnąć słówka, do spodu.


To ma sens, niech wejdą wcześniej, z nadzieją na pękający balon, aż

ściska w dołku ta nieskładna wieszczba, to wraca, ale powoli, mieszka

w różnych miejscach, o czym bardziej myślę, wahadłem lub pieszo.


Nic wielkiego, śladowe ilości układają skroń pod szkielet, pozwolenie na

lot staje się niczym w porównaniu do starej szkoły, która na długość cebulki 

nie jest w stanie nas odróżnić, nie nazywając wcześniej chucherkiem.


Ani trochę nie przypomina to pstrocin, tak myślę spod palców, a żeby nie

robić sceny, trzeba tylko jednego, odrobiny uwagi, ale tak, by się nigdy

nie dowiedzieć o plusach zebranych, a jednak wziętych z zaskoczenia.


Mniej więcej od teraz trwa odliczanie, chciałbym chociaż raz zasłużyć na

dziwną zagadkę, powolną zmianę tonów, w chlupocie i pierwiastkach, gdy

innym razem sprowadzasz potrzebę rozwiązania, bezwiedną jak łącznik.



Dźwig lub żuraw


To wszystko nie ma prawa być na dłużej niż chwilę, tylko wydaje ci się,

że jestem doniosły, wbrew piewcom sztucznego oddechu, jestem jak zamęt, 

wydmuchane skorupki łączenia, zasada limitu na chłopięcej liście potrzeb.


Na szczeblu byłem po raz ostatni i ostatni, przynajmniej do tej pory, nigdy

nie miałaś się o tym dowiedzieć, nie jest wykluczone to, że całą dobę, na dobre,

w zasiekach starszych niż świat rozgrywa się kropla, drążąca jak płyta lub idol.


Zanim przyjdziesz po resztki, tak by nigdy nie zwlekać, zaczekaj na resztę, zasiek

niczym nie przypomina nieopierzonych na potrzeby tej chwili slajdów, nie ma tutaj

nic do dodania, poza miejscem, którego trzeba ustąpić z troską o kiedyś, nie mniej.


Powoli wychodzi to bokiem, po swojemu chwytam za supeł i to jest jak konkurs, 

choć daleko mu do dyscypliny, której nie jestem w stanie już kąsać, łapię wilka po 

drodze, tkwię na ramionach, machając niechcący, w lufcik, żłobienie na gwint.


Nie można wyobrazić sobie lepszej potyczki, wkład własny nie musi być przecież tak

szczelny, to cały spektakl, nieco spektralny, duszący, a jednak widzę jak podnosisz się,

dźwigasz i siatka w niczym nie przypomina już modły, która żyje i ryje, pod blokiem.









Comments


bottom of page